Eerste buitenlandervaring in Frankrijk
Farah’s eerste buitenlandervaring begon in haar derde jaar van de middelbare school. Ze kreeg toen de kans om een stage van ruim twee weken te doen. “Ik koos voor Frankrijk, mede omdat mijn moeder Frans is. Dat leek me een logische keuze en het voelde veilig als eerste buitenlandervaring. Ik spreek de taal immers.”
Ze werkte in een restaurant, waar ze verschillende taken kreeg. “Meestal stond ik in de bediening, maar soms moest ik ineens helpen in de keuken, zonder dat er echt werd uitgelegd wat er van me verwacht werd. Dat was soms lastig, maar tegelijkertijd ook leerzaam. Ik leerde initiatief nemen, vragen stellen en gewoon proberen.”
Het grootste verschil met Nederland? Volgens Farah vooral de manier waarop mensen hun dag indelen. “In Frankrijk nemen ze veel meer tijd voor de lunch. Alles gaat er rustiger aan toe. Rond een uur of vier is het soms gewoon uitgestorven. Dat is heel anders dan in Nederland, waar het allemaal wat sneller en strakker verloopt.”
Hoewel de stage kort was, smaakte het naar meer. “Twee weken is niet heel lang. Ik had best langer willen blijven om meer mee te krijgen. Maar voor een eerste keer was het een mooie ervaring.”
Twee maanden in Spanje
Een paar jaar later, in 2025, volgde een veel langere buitenlandervaring. Voor haar opleiding tot onderwijsassistent kreeg Farah de kans om in Valencia twee maanden stage te lopen op een basisschool. “Dat was heel anders dan werken in een restaurant in Frankrijk. Ik stond in alle klassen, van de kleuters tot groep 8. Dat maakte het heel afwisselend.”
De school was officieel internationaal, maar in de praktijk werd er veel Spaans en Valenciaans gesproken. “Dat was soms best lastig, want ik sprak eigenlijk geen Spaans. Ik had een beetje geoefend met Duolingo, maar veel verder kwam ik niet. Gelukkig waren er begeleiders die Engels spraken. Toch merkte ik dat je ook met kinderen een band opbouwt zonder dezelfde taal te spreken. Dat vond ik bijzonder.”
Het leven in Spanje bracht ook de nodige cultuurverschillen met zich mee. “Alles gaat er heel tranquilo. Als iets vandaag niet lukt, dan doen ze het volgende week wel. In het begin dacht ik: kom op, wat meer actie! Maar uiteindelijk leer je dat ook te waarderen. Net zoals de eettijden: in Nederland wil ik om zes uur eten, maar in Spanje begint het pas rond negen uur echt druk te worden in een restaurant. Daar moest ik mijn ritme helemaal op aanpassen.”
Zelfstandig en ondernemend
Omdat Farah alleen naar Valencia vertrok, moest ze zichzelf echt zien te redden. “Dat vond ik spannend, maar ik heb er veel van geleerd. Je leert dingen alleen te doen, mensen aan te spreken, initiatief te nemen. In het begin is dat even aftasten, maar je moet jezelf wel openstellen. Anders ontmoet je niemand.”
In Valencia vond ze al snel aansluiting bij een groep Nederlandse studenten, maar ook bij internationale jongeren uit andere landen. “Met sommigen sprak ik maar één keer af, met anderen heb ik twee maanden lang bijna dagelijks dingen gedaan. Je leert snel nieuwe vrienden maken en dat geeft zo’n boost aan je zelfvertrouwen.”
Toch miste ze soms ook haar familie. “Na een tijdje kreeg ik wel heimwee, maar mijn ouders zijn een keer op bezoek gekomen. Dat maakte het een stuk makkelijker. Uiteindelijk voelde ik me echt thuis, zowel op de school als in de stad.”
Wat het haar gebracht heeft
Als Farah terugkijkt op haar buitenlandse stages, ziet ze hoe groot de impact is geweest. “Ik ben opener en socialer geworden. Ik durf makkelijker alleen op pad te gaan en leer sneller nieuwe mensen kennen. Ook ben ik zelfstandiger: niemand vertelt je meer hoe laat je naar bed moet of wanneer je ergens moet zijn, dat moet je allemaal zelf regelen. Dat maakt je volwassener.”
Ze zou de ervaring zo opnieuw doen. “Ik zou het echt iedereen aanraden. Het kost soms moeite om uit je comfortzone te stappen, maar je krijgt er zoveel voor terug. Nieuwe mensen, nieuwe culturen, een bredere kijk op de wereld – dat neem je allemaal mee.”
Zin in meer
Farah’s buitenlandse avontuur smaakte duidelijk naar meer. “Samen met een paar vriendinnen ben ik nu bezig om in april naar Malta te gaan, voor zeven weken stage. Dat lijkt me geweldig. Daarnaast wil ik komende zomer meedoen aan een Rotary Zomerkamp. "Dan ga je een week of twee naar een ander land, met jongeren uit allerlei landen, om samen activiteiten te doen en de cultuur te leren kennen.”
Wat haar toekomstplannen betreft, is Farah nog zoekende. Ze zit nu in haar laatste jaar van haar opleiding en twijfelt tussen gaan werken als onderwijsassistent of doorstuderen aan het hbo. “Ik weet het nog niet precies, maar ik weet wel dat ik opensta voor nog meer internationale ervaringen. Die twee ervaringen in het buitenland hebben me nu al zoveel gebracht, dat ik dat zeker nog een keer wil meemaken.”
